| Schelpen verzamelen
op Roatan, Honduras door Marcus Coltro |
Het is niet eenvoudig om Roatan
te bereiken vanuit Brazilë. Omdat we – zoals gebruikelijk
– de trip niet hadden gepland, waren de meeste vluchten
volgeboekt en waren er weinig alternatieven. De meeste vluchten
die op Roatan landen komen uit de Verenigde Staten, maar onze
duiker, Paulo Gonçalves, heeft geen visum, dus moesten
we naar Panama vliegen, een tussenstop maken in Costa Rica, een
nacht overblijven in Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras, de
volgende dag naar San Pedro Sula vliegen en vandaar met heel klein
vliegtuig (dat wel zelfgebouwd leek) naar Roatan gaan. Paulo had
nooit eerder gevlogen, voor hem was dus alles even opwindend (toen
we eenmaal weer thuis waren was hij er dan ook behoorlijk ziek
van…)
We hadden een hele dag voor de boeg
in Tegucigalpa, dus gingen we naar het Antropologisch Museum.
Schelpen speelden een rol gedurende het grootste deel van de geschiedenis
van Honduras in de vorm van handwerk tot muziekinstrumenten en
ook als voedsel. Voor diegenen die denken het boren in kiezen
en het vullen van gaatjes moderne ontwikkelingen zijn, moeten
de vreemde en vermoedelijk pijnlijke tandversiering van zo’n
honderd jaar geleden een hele openbaring zijn.
Onze vriend, Tony McCleery, wachtte
ons op in de haven van Roatan en vandaar ging dan ook ons eerste
uitstapje. Vanwege ons korte verblijf beperkten we ons tot de
westkust en gingen we naar Barbareta Eiland. Ik begreep meteen
waarom Roatan één van de beste plaatsen in de Cariben
is om te duiken: de wateren zijn er bijzonder mooi en vol leven.
Maar niet vol schelpen ….Het zeeleven is behoorlijk indrukwekkend,
zelfs na alle trips die we al gemaakt hebben. Ik had mijn onderwatercamera
meegenomen, zodat ik jullie in ieder geval een aantal foto’s
kan laten zien.
Omdat ik de laatste keer één
van Tony’s dreggen verspeeld had (die raakte vast en de
lijn brak), had ik hem beloofd een nieuwe mee te brengen. Ik had
een zeer nauwkeurige tekening gemaakt om er een zelf te kunnen
bouwen en ging roestvrijstalen delen kopen. Na smerig te zijn
geworden bij het selecteren van de onderdelen, zaagde ik een aantal
grote roestvrijstalen buizen, van ongeveer 30 cm in doorsnede
en 60 cm lengte. Onderwijl kreeg ik een idee: waarom zou ik niet
een netwerkje monteren aan het einde van de buis om dat als een
dreg te gebruiken? Ik hoef niet uit te leggen dat het op die manier
gemakkelijker te monteren en ook mee te nemen zou zijn. Het idee
pakte goed uit, maar de plek waar we het uitprobeerden, bracht
ons geen goede resultaten. Tony hield de dreg en zal het op andere
plaatsen uitproberen. Hij is bijzonder stevig en kan zelfs harde
klappen op de rotsen doorstaan.
Eén van de schelpen waarnaar
we zochten was Conus kulkulcan, een mooie soort uit het Conus
cardinaliscomplex. De eerste die ik vond was adembenemend: bloedrood!
We vonden nog andere, maar deze eerste bleef de mooiste. We vonden
bij het duiken verscheidene Fissurellidae – bij sommige
exemplaren is het levende dier heel mooi -, Turbo cailletii, een
fantastisch mooie jonge Strombus costatus, mooie Turridae en veel
andere interessante soorten in de weinige dregpogingen die we
ondernamen.
We probeerden ook wat landslakken te krijgen, maar het was er
erg droog waardoor de enige die we vonden een soort Potamididae
was: Cerithidea pliculosa veracruzensis Bequaert.
Messtal doken we in ondiep water,
zodat onze zuurstofvoorraad eindeloos leek. Ik kon dan ook de
meeste tijd duiken zonder steeds op mijn meter te kijken hoeveel
lucht ik nog tot mijn beschikking had. Er was slechts één
plaats waar ik naar dieper water ging om te kijken of ik daar
iets kon vinden. Ik heb geen meter op mijn regulateur, ik gebruik
een Citizen Aqualand om mijn pols. Maar Murphy reisde weer eens
met me mee ( hij moet heel veel zeemijlen op zijn dagelijkse programma
hebben staan…): de batterij raakte leeg, juist op het moment
dat ik wilde afdalen. Het water was erg helder en warm en er was
geen stroming; drie zaken die zelfs een ervaren duiker op het
verkeerde been kunnen zetten. Ik voelde echter de druk en besloot
langzaam terug te gaan, terwijl ik nog steeds een grote voorraad
zuurstof had. Omdat ik me op een klif bevond, was het simpel om
steeds even te stoppen en naar schelpen te zoeken. Toen mijn eerste
tank leeg was, schakelde ik over op de andere met een werkende
meter, zodat ik mijn tijdslimiet wat beter in de gaten kon houden.
Uiiteindelijk dook ik tot een diepte van 40 meter. En zoals het
meestal het geval is: hoe dieper je gaat des te minder schelpen
je aantreft.
Meestal blijven mijn duikbuddy en
ik niet in elkaars buurt in ondiep water (Ik weet het, het is
niet volgens de regels ….). Omdat we niet veel tijd over
hadden om schelpen te zoeken, gingen we elk naar een ander gedeelte
van het rif. De stroming was erg irritant; opnieuw had ik niet
genoeg gewicht, waardoor ik me steeds moest vasthouden aan stukken
dood koraal om in evenwicht te blijven. Ik ging regelrecht naar
een grote koraalbult, toen ik plotseling ronds en glimmends in
het zand opmerkte en ernaar toe ging om het te onderzoeken. Meestal
besteedt ik niet veel aandacht aan grote vissen als ik schelpen
aan het zoeken ben en maak ik me ook niet druk om haaien zolang
ze niet te dichtbij komen, maar natuurlijk probeer ik ze vooral
’s nachts zo veel mogelijk te ontlopen. Toen ik deze “glimmende
plek” naderde, realiseerde ik me dat dit het oog was van
een enorme zandhaai! Deze soort haai is geen menseneter, maar
eentje van dit formaat (groter dan ik!) kan je verwonden als hij
je raakt bij het wegzwemmen. Ik naderde hem zo dicht als het kon
om een foto te maken. Veel dichter kon niet, want ik zat klem
onder die koraalbult. Als ik zou proberen nog dichter bij te komen,
dan zou de haai me zeker raken bij het wegvluchten. Ik liet het
dier dus maar achter en ging naar de andere kant van de koraalrotsen
om daar te zoeken naar schelpen.
Dit was onze derde reis in minder
dan twee maanden; eerst Nieuw Zeeland en daarna de Cook Eilanden.
Ik ontdekte dat dit de beste manier is om af te vallen, zeker
als ik voor mezelf kook: ik raakte 6 kilo kwijt! Misschien kan
ik een spa openen om gewicht te verliezen en mijn bezoekers laten
eten wat ik eet! De prijs? Nou, ik zou alle schelpen houden die
verzameld werden.
P.H. Kersten
|
